از کویر تا کرانه‌ها؛ ردپای خدمت بی‌منت

به گزارش پایگاه تحلیلی و خبری «صبح زاگرس» در آستانه یکمین سالگرد شهادت شهدای اردیبهشت شهید جمهور سید ابراهیم رئیسی و شهدای خدمت د پرواز ابدی هستیم، پروازی که درراه خدمت به مردم صورت گرفت و این پرواز پروازی بود برای همیشه تاریخ تا نام رئیسی جمهوری را بر تاریخ ایران اسلامی هک کند، که او فقط برای خدمت به مردمش جانانه ایستاد و شهادت رسید.

شهید رئیسی را باید خادم بی‌ادعای ملت، خادمی با حضوری میدانی و شبانه‌روزی و سبک نوینی از مدیریت مردمی در تارک سیاسی تاریخ ایران اسلامی دانست.

رئیس‌جمهوری که شب و روز نمی‌شناخت و تمام فکر و ذهنش فقط و فقط خدمت به مردم بود، رئیس‌جمهوری که صبح جمعه را یکی از روزهای خدمت می‌دانست و هرروز جمعه در یک منطقه محروم حضور می‌یافت و با حضور میدانی در مناطق مختلف و حتی در دور انداخته ترین و محروم‌ترین روستاها پا به‌پای مردم کور و پاس سخنان آنانمی نشست و مشکلات آن‌ها را از نزدیک احصاء می‌کرد.

سید ابراهیم انسانی که حقیقتاً خود را وقف مردم کرده بود؛ نه به شعار بلکه در عمل؛ شخصیتی که او را نمی‌شود با تعاریف رسمی سنجید؛ کسی بود که شب و روز نمی‌شناخت، به سفرهای تبلیغاتی اعتقادی نداشت و باور داشت که «حضور میدانی»، نه‌تنها یک شیوه مدیریتی بلکه وظیفه‌ای شرعی است و آخر  در همین راه و خدمت به مردم در پرواز ابدی اردیبهشت‌ماه به شهادت رسید.

شخصیت ابراهیم انقلاب با مدیریت نوین جهادی‌اش گره‌خورده بود بافهمی عمیق از مفهوم «خدمت برای خدا»؛ باور داشت اگر کسی از روی اخلاص و تنها برای رضایت پروردگار به مردم خدمت کند، خداوند نیز درِ عزت را بر او می‌گشاید.

 چنین رویکردی از رئیس‌جمهور شهید موجب شد تا خدمت را از ابعاد سیاسی فراتر ببرد و چه در عرصه سیاست داخلی و چه در عرصه سیاست خارجی به مرتبه‌ای از بندگی تبدیل کند؛ آنچه مردم در تشییع پیکر این شهید بزرگوار نشان دادند، نمودی از همان رفعت الهی بود؛ قلب‌هایی که با خلوص همدل شده بودند.

 شخصیتی که رهبر انقلاب در رثای او فرمودند، رئیسی خستگی نمی‌شناخت؛ او هیچ‌گاه کار را به گزارش و نمودار نسپرد؛ خودش باید می‌دید، می‌شنید، لمس می‌کرد؛ حتی در زمانه‌ای که می‌شد با چند تماس و گزارش کوتاه تصمیم گرفت، همچنان سفر می‌رفت، برای سرکشی از مشکلات مردم چه در زلزله، چه در سیل و چه در بلاهای طبیعی، خودش وسط میدان می‌آمد، در سخنان نشد نبود، می‌گفت این مسئله باید حل شود، از مرزهای هیرمند تا ارتفاعات دورافتاده شمال غرب، از زاگرس تا دیرکانی، از بندرعباس تا بندر انزلی، هیچ نقطه‌ای برایش دور نبود؛ وقتی در سیستان و بلوچستان سیل آمد، او نیز آمد؛ نه برای عکس گرفتن که برای ایستادن کنار مردمی که درد داشتند؛ با پوتین‌های گلی‌اش تا زانو در آب رفت تا حرف‌ها را بی‌واسطه بشنود.

شهید رئیسی روزی نبود که از سفر بازگردد و استراحت کند؛ گاهی از یک کشور خارجی برمی‌گشت و بدون توقف راهی استانی دیگر مانند کرمان برای رسیدگی به زلزله می‌شد؛ خستگی برایش معنا نداشت؛ خواب را تنها وقتی می‌پذیرفت که خدمت به خلق تعطیل‌شده باشد؛ و خدمت برای او هیچ‌گاه تعطیل نبود، او خودش را وقف خدمت کرده بود.

با حضورش همه قفل‌ها را می کشود، قفل‌های بیکاری، قفل‌های تعطیل، قفل راکد ماندن، پروژه‌های چندساله با آمدنش جان تازه‌ای می‌گرفتند، کارخانه قندی که چندین دهه تعطیل بود باهمت او بازگشایی شد، جاده‌ای که به انتهای نمی‌رسید با حضور او افتتاح می‌شد، او آمده بود برای ساختن ایرانی آباد، در عرصه دیپلماسی سخن دیپلماسی را می‌فهمید و برای عزت ایران همه کار می‌کرد.

 اما افسوس که او از میان ما رفت، اما امروز یاد و تفکرش یک‌راه نوین بود، شهید رئیسی آرزوی شهادت داشت، اما دلش می‌خواست بیشتر بماند و کار کند، او سال در عرصه یاست جمهوری همچون امیرکبیر خدمات بزرگی را برای این انقلاب به یادگار گذاشت، سه سال خادم الرضا بودن، سه سال در عرصه قضایی و سه سال در عرصه سیاسی و در قامت ریاست رئیس‌جمهوری؛ ابراهیم سر افزار انقلاب  خدماتی را به یادگار گذاشت که ثمره‌اش تا سال‌های سال مردم این انقلاب خواهند دید.

 شهادتش او نه یک پایان که آغاز موجی از بازنگری در مفهوم «مدیریت مردمی»و جهادی بود» رفتار، منش ،خدمت و کردارش، هنوز در ذهن مردم زنده است؛ کسی که کوه را پیمود، مرز را طی کرد و با مردم ماند، حالا در دل مردم جای گرفته دارد؛ آن‌گونه که وعده‌ داده ‌شده بود: «محبت بندگان مخلص، در دل‌ها جا می‌گیرد و بندگان مخلص خدا همیشه جاودان‌اند»

یاداشت:سید شهرام عباسی خبرنگار پایگاه خبری صبح زاگرس

انتهای  خبر/